We schrijven week 16 van de voorbereiding voor Bikegear.cc The Ride. Samen met Rob, goede (sport)vriend sinds vele jaren, ga ik meedoen aan de grote uitdaging tussen de voet van de Stelvio en top van de Cauberg.
Plannen zijn gemaakt, kleding is besteld, logistiek besproken en training al leuk onderweg. We hebben er steeds meer zin in. In een reeks van wat langere toertochten rijden we deze week ons eerste florietje: Grand Fondo Rosa van 210 kilometer met start en finish in Oosterbeek.
Een paar honderd kilometer zuidelijker staat het profpeloton in Luik klaar voor een lange klassieker via Bastenaken weer terug naar Luik. Het mooie voorjaarsweer is ver te zoeken, handschoenen en mutsen zijn weer uit de kast voor een heroïsche tocht door de Ardennen. De aanstaande winnaar zal de overwinning met hoofdletters mogen bijschrijven op zijn palmares.
De voorspellingen zijn slecht voor vandaag. Koude-poten-weer met nat pak garantie van het KNMI. Onderweg naar Oosterbeek varieert de temperatuur van 1 naar 3 graden Celcius en we zien sneeuw liggen in de berm. Vol goede moed gaan we van start. De eerste 90km houden we het droog, maar vlak voor de eerste stop komen de buien toch op gang en geselt de regen, sneeuw en harde wind onze getrainde lichamen. Hier worden de coureurs gescheiden van de fietsers, dus we beuken rustig door. Na regen komt altijd zonneschijn, dus nu ook weer.
Sneeuw, hagel, regen en kou teisteren het peloton. Plaatjes van besneeuwde Ardennentoppen verschijnen op sociale media. De organisatie past de route aan, onvoldoende begaanbaar door sneeuw die blijft liggen. De vroege kopgroep heeft moeite zijn weg te vinden door het mooie heuvellandschap. De maximale voorsprong bedraagt nooit meer dan 9 minuten, de kopgroep zal uit elkaar vallen en uiteindelijk in de finale gepakt worden. Zoals het hoort.
Ook team TVRMA [toerma] heeft moeite om de juiste route te houden. Niet het weer maar de bijzondere bewegwijzering is hier debet aan. Bordjes veranderen van kleur, afstanden worden met viltstift bijgeschreven en ook de gepubliceerde GPS-route zorgt niet voor al te veel duidelijkheid. Op weg naar de tweede bevoorrading rijden we langs mooie rivierlandschappen, idyllische dorpjes en scoren nog een epische hagelbui op het smoelwerk op de brug bij Zutphen. Driedubbele bikkelpunten worden ons deel vandaag en dan moet de finale nog komen.
Op de voorlaatste klim voert Kwiatkowski het peloton aan, hij lijkt te knechten voor Wout Poels, neerlands wielerhoop. Boven is alles nog samen, waarna Albasini op de laatste helling van de dag aanvalt. Costa en Samuel Sánchez sluiten aan en ook onze Wout zit bij de sterkste renners in koers.
Na de tweede bevoorrading merk ik dat de kilometers gaan tellen, zeker nu de 200 gloort. Het enthousiasme van de eerste kilometers lijkt iets afgenomen, maar ik zie er om me heen veel meer die er vrij veel last van hebben. Rob daarentegen niet en trekt nog maar eens lekker door. Fijn om zo’n klepper mee te hebben op een dag als vandaag. De laatste klimmetjes van de dag rijden we veel renners voorbij, maar Rob moet ik helaas toch laten gaan. Niet goed voor de pikorde in het team, er is nog werk te doen Johan.
Vlak na de laatste bocht gaat onze Wout aan voor een laatste krachtinspanning. Er komt niemand meer in zijn wiel. Wij hebben een winnaar en wat voor één. Zijn handen gaan de lucht in. Pijn, ongeloof en verwarring. Dit voelt goed.
Ook team TVRMA draait naar links, de skeelerbaan op, de laatste kilometer in gezelschap van Ride-deelnemer Adri op weg naar de finish. Wij hebben het volbracht, 205,6 kilometer volgens de teller. In plaats van mijn handen in de lucht gaan mijn handen naar mijn hoofd. Pijn, ongeloof en verwarring. Dit voelt niet goed. Ik lig op de grond. Net na finish wil ik omkeren, maar mijn fiets glijdt onder me vandaan. Spekglad naar later blijkt.
Wout wordt van zijn fiets geplukt en naar zijn ervaringen en gevoelens gevraagd. Ik vertel mijn verhaal aan de dienstdoende EHBO’er. Onze nieuwe nationale wielerheld wordt afgevoerd naar het erepodium, uw nieuwe Ride-schlemiel op een brancard getild en afgevoerd naar een tafel in een aftandse sportkantine.
Bij Wout wint de euforie het van de pijn, bij mij niet. Na wat extra pijnprikkels toegediend door de uiterste behulpzame EHBO (geen kwaad woord verder daarover) wordt toch maar een ambulance gebeld. Na volledig platgespoten te zijn brengt deze me naar het ziekenhuis, waar een volledige heupfractuur -petrochantere fractuur- wordt geconstateerd. Dezelfde avond word ik nog geopereerd en wordt er een gammanail in getimmerd.
Inmiddels ben ik weer thuis. Trainingsweek 17 voor The Ride is zojuist Revalidatieweek 1 geworden. Tips, adviezen, steun en aandacht meer dan welkom.
Zie jullie 12 juni in Prato!
Groningen, Johan Appeldoorn
@Wout: ik zag je prachtige, wel verdiende overwinning vanuit het ziekenhuisbed. Geniet ervan en vergeet deze dag nooit meer. De analogie met mijn dagervaring gaat volledig mank, waarvoor mijn excuses. Je verhaal leest echter als een jongensboek en is wel een motivatie voor de geblesseerde sporter. Ik heb ervan genoten, waarvoor dank.
Reactie schrijven